In alles wil AZ graag een topclub zijn, maar de club heeft zich zaterdag van een andere en minder beschaafde kant laten zien. Het ontslag van Arne Slot, die per direct mag vertrekken en naar verluidt op het trainingsveld zaterdagochtend hoorde dat hij als best presterende coach zijn congé krijgt, doet de wenkbrauwen fronsen.

Het was breaking nieuws op de vrijdag: Arne Slot zou in verregaande onderhandelingen zijn met Feyenoord. Verrassend, omdat velen zich afvroegen of het wel een stap omhoog zou zijn. Meer spelers van AZ zitten bij Oranje en het gaat veelal om jonge talenten die een grote toekomst hebben. Bij Feyenoord is het financieel lastig om nieuwe spelers aan te trekken en Advocaat lijkt er het maximale uit te persen. Zodoende was de keuze van Slot een opmerkelijke. 

Eigen keuze

Het staat hem natuurlijk wel vrij om de stap naar Feyenoord te willen maken. Wat iemand wil in zijn carrière, is zijn eigen keuze. Natuurlijk zijn de meningen over zijn keuze logisch, maar al zou de talentvolle coach graag in de Eerste Divisie willen werken bij NAC Breda - die hij ooit tot zijn droomclub bestempelde -, dan staat het hem vrij. Natuurlijk weten we op dit moment nog niet hoe het precies achter de schermen is gegaan. Stel dat Slot al vaak om tafel zat met Feyenoord en die club een soort van coupe op poten zette om hem weg te halen bij AZ, dan siert dat de trainer niet en is de keuze begrijpelijk. Het kan ook goed zijn dat er slechts enkele gesprekken zijn gevoerd over een mogelijk dienstverband. Dat maakt zijn keuze al een stuk minder 'erg'.

Toch is de clubleiding van AZ dusdanig in de wiek geschoten door het feit dat de werknemer zijn zinnen had gezet op werken bij een andere club. De leiding kan zich moeilijk voorstellen dat er in Nederland nog stappen te zetten zijn boven de Alkmaarse club, maar dat is natuurlijk wel zo. Feyenoord blijft natuurlijk een absolute topclub in Nederland en heeft zodoende ook een enorme aantrekkingskracht op spelers en trainers. AZ wil dolgraag aanklampen bij de nationale top, maar is landelijk niet meer dan een succesvolle provincieclub met potentie. Niet voor niks worden spelers liever aan het buitenland verkocht dan aan Ajax. 

Macht

Zijn keuze, maar Slot maakt een andere. Dat kan de leiding zich waarschijnlijk niet voorstellen, want wat is er nou beter dan AZ? Als clubs besluiten om een trainer te ontslaan, midden in het seizoen of op een ander moment, dan is dat allemaal prima. De macht ligt bij de leiding, die gaat over het lot van spelers en trainers. Maar als een trainer vervolgens alvast aan zijn eigen toekomst en een stukje carrièreplanning doet, dan is dat ineens onacceptabel. In het bedrijfsleven is het niet meer dan normaal om met andere organisaties te spreken, of naar werknemers van een ander bedrijf te informeren. In de voetballerij is het blijkbaar allemaal anders: maar áls Feyenoord erin slaagt om investeerders te binden, dan zou Feyenoord op termijn ook gewoon een stap voorwaarts kunnen zijn. 

En Slot leverde bij AZ prima werk. Stel dat hij de afgelopen weken enkele keren met Feyenoord sprak, dan hebben de resultaten daar kennelijk niet onder geleden. Het liep de afgelopen weken namelijk als een trein onder de trainer. Dan is dit wel een peperdure prijs die Huiberts en Eenhoorn betalen omdat ze zich gepiepeld voelen. Europese overwintering lonkt, een goed Eredivisie-seizoen ondanks een mindere start en een transfersom van Slot naar Feyenoord worden allemaal van tafel geveegd voor een paar principes. En dan heb ik het nog niet eens over de gunfactor die de club begint te verliezen.

Grootheidswaanzin?

Robert Eenhoorn

Nu is het de vraag hoe het dolende schip in Alkmaar verder moet. De clubleiding kan zich achter de oren gaan krabben of het ontslag wel het beste is voor de club. Vermoedelijk niet. Het is niet voor het eerst dat de leiding aan grootheidswaanzin leidt. Het besluit om de Champions League-plaats van Ajax zo langdurig aan te vechten, zorgde ook al voor veel onbegrip in Nederland. Het is de vraag wie er naast zijn schoenen loopt: Slot of Huiberts en Eenhoorn. Ik denk de laatste twee.

Door: Remco Jacobi