Een maand na de start van het WK in Frankrijk stond Oranje op de plek waar het wilde staan: in de finale in Lyon. De eindstrijd werd behaald, maar de absolute droom - een gouden medaille - niet. De Leeuwinnen verloren in de eindstrijd van de Verenigde Staten (2-0) en daar viel uiteindelijk weinig op af te dingen. Wat schreven de Nederlandse media over het toernooi van de Leeuwinnen?

De Volkskrant denkt dat deze WK-finaleplaats pas het begin is van hel veel moois. 'Wat een heerlijke, ambitieuze ploeg is Oranje. Altijd bezig met beter worden, met leren, van zichzelf en van anderen, van de trainer en van elkaar. Dat de ploeg in de finale verliest van de Verenigde Staten zal de honger naar meer eremetaal slechts groter maken', schrijft de ochtendkrant. 'Het WK is dus een prachtige tussenstap in een traject dat nog lang niet voorbij is, een weg vol anekdoten, verhalen, kansen en (on)mogelijkheden.' Wel wordt er een belangrijke kanttekening geplaatst: de Eredivisie zal op termijn sterker moeten worden.

Het Algemeen Dagblad merkt dat er een tweedeling is tussen de Leeuwinnen direct na de finale: speelsters die teleurgesteld zijn en speelsters die heel trots zijn. Dat laatste gevoel overheerst: 'De medailles die FIFA-baas Gianni Infantino uitdeelt, hebben de verkeerde kleur. Maar toch blijven ze na de uitreiking om de nek van de voetbalsters van Oranje hangen. Zie het als iets symbolisch. Nee, niet wegmoffelen achter de rug dat ding, maar drágen en laten zien tijdens de ereronde', aldus het AD. 'Mentaal zijn ze op na deze tweede plaats, zo verafschuwd in de sport. Snel zal het gevoel anders zijn. Oranje presteerde veel meer dan verwacht.'

De Telegraaf zag in de finale dat de gouden medaille simpelweg een brug te ver was. 'Na een maand lang knokken, bikkelen en mazzelen kon Oranje de wereldtitel ruiken, maar in de finale met regerend kampioen Amerika maakten de Leeuwinnen ondanks een tactische truc van bondscoach Sarina Wiegman - misschien wel de grootste uitblinker in Frankrijk - nooit écht kans op goud', schrijft de krant. Ondanks dat het spel minder goed was dan gehoopt, zat er simpelweg niet meer in. 'De Verenigde Staten bleken een horde te veel en waren in de WK-finale simpelweg een maatje te groot. Toch hadden de Nederlandse voetbalsters lange tijd terecht het gevoel dat ze met een verrassende counter of een penaltyserie alsnog het goud voor de Amerikaanse neuzen konden weggrissen. Maar op de dag dat de Nederlandse mannen met Johan Cruijff en Willem van Hanegem in 1974 voor het eerst een WK-finale verloren, gingen ook de vrouwen ten onder.'

Op de voorpagina van Trouw staat een grote analyse over het toernooi: de conclusie is dat de teamgeest de grote winnaar was bij Oranje. 'Vrouwenvoetbal moet zich nog ontwikkelen, vooral in technisch opzicht. Dat zal tijd vergen. Maar in mentale zin kunnen de vrouwen in één klap járen inhalen, of die jaren overslaan. Ook zij dachten dat ze goed waren, na het EK. Ze wilden in de oer-Nederlandse gedachte op dit WK mooi(er) spelen, die andere kracht was iets waarin ze hun toevlucht moesten zoeken', schrijft het dagblad. De hoge eisen aan het mooie spel, kwam deels ook bij de Leeuwinnen vandaan. 'Als ze met lelijk voetbal wereldkampioen zouden worden, zou ze het best vinden, zei Van de Donk. De ene na de andere speelster zei het Van de Donk na, toen het spel maar niet verbeterde. Hun kracht was nu een andere, een bijzondere.' Het leidde tot de finale, maar niet meer dan dat.